Regiofinale OO Techniek

Einde februari kregen we via de secretaris van VRZA – ZWN het volgende verzoek:

“OO Techniek is een praktische technologiewedstrijd voor teams van 4 leerlingen uit de groepen 5/6 en 7/8. De deelnemers komen er op een speelse en bijzonder stimulerende manier in aanraking met de wereld van wetenschap en techniek, in de hoop dat ze later een studie in die richting gaan doen omdat er in Zeeland een enorm tekort is aan personeel in W&T. De beste teams per regio mogen naar de landelijke finale in Arnhem.”

“Tijdens de regiofinaledag moeten de kinderen zo’n 15 minuten hun bouwwerk demonstreren voor de jury, daarna hebben ze tijd voor randactiviteiten. Kent u zendamateurs die het leuk vinden zo’n randactiviteit te organiseren?”

Gezamenlijk project

Ja, en dan gaan alle raderen draaien. Al snel werd duidelijk dat dit een gezamenlijk VERON – VRZA project zou gaan worden. Op de afdelingsbijeenkomsten werd er over gesproken, er kwam een stukje op de website en ook in de Delta Loep werd er aandacht aan besteed.

Dit leverde zowel ideeën (veel te veel) als uitvoerende amateurs (veel te weinig) op en zo kon het gebeuren dat op 4 april Jeroen, PE1MWB; Frank, PE1EWR; René, PA3CKP en Dan, PA1FZH afreisden naar het gebouw van Scalda in Vlissingen, op een steenworp afstand van de clubshack van ZWN.

De hoeveelheid meegesjouwd materiaal was iets minder dan op een gemiddelde JOTA of TECO-HIT maar het scheelde niet veel. Je wilt zoveel mogelijk laten zien over onze hobby maar de doorlooptijd van de groepjes was best snel en de spanningsboog van kinderen van 8-12 is niet zo hoog.

Volle tafels

Samen hadden we al snel op drie sta-tafels de spullen opgezet voor de volgende activiteiten:

• Ouderwets zeeslag op papier waarbij de coördinaten per portofoon van de ene naar de andere ruimte moesten worden doorgegeven.
• Een seinsleutel waarbij de kinderen hun eigen naam konden seinen.
• Een opstelling van een set met Popovic antenne om te kunnen vertellen wat we allemaal doen.
• Een 2 meter minivos die we onder de tafel van de receptioniste hadden geplakt (lang leve de ducttape) en die de kinderen moesten opsporen met behulp van de bekende Scouting signaalzoekers.
• Promotiemateriaal van VERON, VRZA en DLZA.
• Een doorlopend draaiende diavoorstelling met een breed scala van activiteiten.

Meneer, mag ik ook mijn achternaam seinen?

De middag was een groot succes. Zo kwamen we de volgende zaken tegen:

• Kinderen vroegen na het seinen van hun voornaam netjes: “meneer mag ik ook mijn achternaam seinen?”.
• De receptioniste die zo mogelijk nog meer plezier had dan de kinderen en haar gezicht in de plooi probeerde te houden als ze weer de vos bij haar tafel zochten.
• Zeeslag waarbij de regels per tafel anders werden geïnterpreteerd en waarbij we nu weten waarom de tachtigjarige oorlog zo lang duurde.
• Oudere kinderen die op Scalda les hadden en stoer vertelden dat ze in de leer waren voor scheepswerktuigkundige! (waarbij twee, al wat grijzende, amateurs zeiden: “hebben wij ook gedaan in de vorige eeuw”).
• Uitleg van de welbekende AVO universeelmeter
• Uitdelen van DLZA, VRZA en VERON folders
• Netwerken met de leraar Techniek, die erg enthousiast werd over gezamenlijke projecten en die ineens opmerkte: “Oh ja, we hebben nog een oude radiozender”, wat later een Kenwood TM-721 mobielset bleek te zijn (de school heeft zelfs nog een onderwijsmachtiging)
• Netwerken met de leraren ICT waar zomaar ineens het onderwerp Enigma ter tafel werd gebracht (uw scribent is even vergeten wie het ook alweer ter tafel bracht maar dat is ook niet zo belangrijk)
• Mensen die naar het shirt van één van de meewerkende amateurs keken en eerbiedig vroegen “Meneer, is die prachtige vierwiel aangedreven terreinwagen van Engelse makelij, die hier buiten op een plas olie staat, soms van u”.
• De lerares Maritieme Communicatie die stralend op ons af kwam en zei: “Ja mijn collega is ook zendamateur”, waarbij wij natuurlijk meteen konden zeggen: “Ja dat is Olav, PA0HYY, die kennen we”.

Missie geslaagd!

Middels de Facebook pagina’s van zowel de VRZA – ZWN als de VERON Walcheren werden meteen de foto’s on-line gezet, maar voor de mensen die nog ouderwets zijn, hierbij ook nog wat sfeerbeelden. Het feit dat er weinig gezichten van leerlingen herkenbaar zijn, is op uitdrukkelijk verzoek van de school i.v.m. privacy en ligt niet aan de fotograaf.

Wij hebben er weer van genoten en de verbeterpunten voor een volgende keer staan alweer op stapel. Wie weet leidt deze dag tot meer introductie van het zendamateurisme op school.

Voor ons een geslaagde middag,

Frank, Jeroen, René en Dan.

De beloofde foto’s staan uiteraard in het Fotoboek!